จดหมายถึงเพื่อน

เราเลี้ยงหมาพันธุ์โกลเด็นรีทรีฟเวอร์ไว้เป็นเพื่อนเล่นเพื่อนคุยหนึ่งตัว ชื่อน้ำตาล
ตอนนี้อายุได้ 5 ปี ถ้านับเทียบอายุคนก็ 35 ปี

วันหนึ่งเราพาน้ำตาลไปคลินิกสัตวแพทย์ เพื่อฉีดวัคซีนประจำปี ขณะเบนหัวรถออก
จากหน้าร้านเพื่อกลับบ้าน เราได้ยินเสียงหัวเราะแว่วๆ พร้อมกับเสียงพูดดังพอได้ยิน

หมามันมีบุญกว่ากูอีก มีรถเก๋งนั่งสบาย

เราเหลือบมองที่กระจกมองหลัง เห็นเด็กวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งอายุประมาณ 15-16 ปี
กำลังเดินตามหลังรถมา

เราอยากจะบอกเด็กๆ กลุ่มนี้

ใช่...หมามันมีบุญ แต่คนเลี้ยงมีกรรม

ก็อยู่ดีไม่ว่าดี เราหาห่วงมาผูกคอตัวเอง แทนที่จะได้อยู่อย่างสุขสบายตามประสา
คนสูงอายุ ก็ต้องมานั่งวิตกกังวล ดูแลเรื่องอาหาร เรื่องขี้ เรื่องเยี่ยว เรื่องเจ็บป่วย
นี่ก็ต้องพามาหาหมอให้ช่วยรักษา

ความคิดเราฟุ้งซ่านไป นึกถึงน้ำตาล เขาคงทำบุญมามากกว่าเรา แต่ไม่รู้ว่าไปหลง
ทำอะไรผิดจึงต้องมาเกิดเป็นหมา และเป็นหมามีบุญอย่างเด็กมันพูด

เราเสียอีกที่ได้เกิดมาเป็นคน มาเป็นบ่าวรับใช้หมา ต้องเป็นสารถีขับรถให้หมานั่ง
ดูวางท่าเป็นเจ้านายอยู่บนเบาะหลังรถเก๋ง

ชาติก่อน เราคงเคยทำกรรมไม่ดีไว้สักอย่าง จึงส่งผลให้มาทำหน้าที่สารถีให้น้ำตาล
นึกถึงคำพระพุทธเจ้าที่ตรัสไว้ว่า "มีกรรมเป็นกำเนิด" น้ำตาลก็คงเป็นเช่นเดียวกัน

วันนี้ของเราจึงเป็นผลมาจากได้ทำเหตุไว้
จากชาติก่อน หรือวันก่อนๆ อย่างมิต้องสงสัย