มีในเล่มนี้ ท่านอ่านรึยัง?

เพื่อนๆ บางคนอาจไม่คุ้นเคยหรือคุ้นเคยกับชื่อ พระพยอม กัลยาโณ แห่งวัดสวนแก้วเป็นแน่ (ปัจจุบัน ดร.พระพยอม กัลยาโณ หรือพระราชธรรมนิเทศ)

                ท่านเคยเทศน์ให้ญาติโยมฟังเรื่องสติของคน

                คนเราต้องมีสติสัมปชัญญะในทุกๆ เรื่อง มิฉะนั้นอาจจะพลั้งพลาด ทำขายหน้าตัวเองได้ง่ายๆ

                ท่านยกตัวอย่างแม่ครัวคนหนึ่ง ซึ่งมีหน้าที่ปรุงอาหารเลี้ยงพระและก็เลี้ยงคนในงานบวช

                งานนี้เป็นงานใหญ่ เพราะเจ้าภาพเป็นคนมีชื่อเสียง มีคนมาช่วยงานเยอะ

                มีโยมหญิงผู้หนึ่งแก่แล้วมาช่วยงาน โดยมีหลานเล็กๆ คนหนึ่งติดตามมาด้วย

                โยมหญิงไปที่ไหน ทำอะไรหลานเกาะแจไม่ยอมห่างยังกะลูกแหง่ว่างั้นเถอะ

                บางครั้งโยมแกหงุดหงิด ทนไม่ไหวก็ตวาดออกมาเสียงดัง ไล่ตะเพิดให้ไปนั่งเล่นกับเพื่อนๆ รุ่นเดียวกันที่มาในงาน

                หลานก็เชื่อ หายไปได้สักประเดี๋ยวก็กลับมาอีก

                เป็นช่วงระยะที่โยมหญิงกำลังถือถาดขนม กลิ่นหอมฉุยจะไปวางไว้ที่หน้าพระสงฆ์ เพื่อให้เจ้าภาพที่กำลังประเคนถวายอาหารอยู่ยังไม่เสร็จ

                ขณะผ่านแขกเหรื่อที่มาในงาน หลานมันเห็นขนมดีๆ ก็คงนึกอยากกินเอามากๆ

                จึงเกาะแข้งเกาะขายายแล้วพูดว่า

                “ยายกินหนม ยายกินหนม...”

                โยมหญิงผู้นั้น ก็ตวาดออกมาด้วยถ้อยคำอันหยาบคายเพราะเหลืออดเหมือนคนไม่มีเศียรของพระธรรมสวมอยู่ในหัวใจว่า

                “เดี๋ยวมึงค่อยแดก ให้พระฉันก่อน...”

                หลานก็เงียบไปได้

                เดินมาใกล้เวทีที่นั่งของพระสงฆ์ หลานก็ร้องขึ้นมาอีกว่า

                “ยายกินหนม ยายกินหนม”

                คราวนี้ยายตวาดหลานอย่างขาดสติกว่าเก่า

                ทั้งพระทั้งโยมแขกเหรื่อที่นั่งกันอยู่จำนวน ได้ยินเสียงตวาดของยายก้องไปทั้งสองหู

                “เดี๋ยวมึงค่อยฉัน ให้พระแดกก่อน...”