ก่อนอื่นขอนำความรู้เรื่อง มรณะของสมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช
กล่่าวไว้ในหนังสือ ความเข้าใจเรื่องพระอภิธรรม มาพิจารณา
มรณะคือ ความตาย นั้นเกิดขึ้นด้วยเหตุ 4 อย่างคือ
หนึ่ง สิ้นอายุ คือเมื่อมีกำหนดแห่งอายุเท่าใด เมื่อถึงอายุเท่านั้นก็เรียกว่าสิ้นอายุ
สอง สิ้นกรรม คือมีกำหนดว่าจะต้องเสวยวิบากคือผลของกรรมอย่างใด
เมื่อสิ้นวิบากของกรรมอย่างนั้นก็เรียกว่า สิ้นกรรม
สาม สิ้นทั้งสอง คือสิ้นทั้งอายุและสิ้นทั้งกรรม ตามที่กล่าวมาแล้ว
สี่ เพราะกรรมตัดรอน คือปกติอายุจะดำเนินต่อไปได้อีก แต่ว่าเมื่อมีเหตุตัดรอน
ให้สิ้นชีวิตลงโดยปัจจุบันทันด่วน เช่น ประสบอุปัทวเหตุหรือว่า ถูกฆาตกรรม
คำถามจึงมีว่า แล้วอะไรเป็นตัวนำไปเกิด
พระเทพวิสุทธิกวีได้เฉลยไว้ในหนังสือการพัฒนาจิต ดังนี้
หากจะมีใครมาถามว่า "ที่ว่าคนเราตายนั้น ร่างกายตายหรือจิตตาย หรือว่า
ตายทั้งสองอย่าง" ขอตอบว่า
"ตายเฉพาะร่างกายเท่านั้น จิตหาได้ตายไปเหมือนกับร่างกายนั้นไม่
แต่ไปเกิดในภพใหม่ ชาติใหม่ ตามแรงเหวี่ยงของกรรม ซึ่งส่งบุคคล
ให้ไปเกิดในภพชาตินั้นๆ เปรียบเสมือนเรือนที่ถูกไฟไหม้ โดยที่เจ้าของ
ไม่ได้เป็นอันตราย
เมื่อรอดชีวิตมาแล้ว เขาก็อาจสร้างบ้านใหม่ได้ดี หรือไปอาศัยญาติพี่น้อง
อยููููู่ แต่ถ้าผู้นั้นไร้ความสามารถ ยากจน หมดเนื้อประดาตัว ซ้ำไร้ญาติขาด
มิตร เขาก็ย่อมไปหาที่อยู่ตามยถากรรมของเขา
ข้อนี้ฉันใด คนเราที่ตายไปจากโลกนี้แล้ว ก็ฉันนั้นเหมือนกัน
เมื่อร่างกายเดิมใช้การไม่ได้แล้วก็ย่อมไปเกิดในภพใหม่ ชาติใหม่
ตามพลังแห่งกรรมที่ตนได้ทำเอาไว้
ถ้าเขาทำกรรมดีไว้มาก คือพัฒนาอบรมจิตตนเองได้มากแล้ว
ก็ย่อมไปบังเกิดในที่ดี มีความสุข
ถ้าเขาทำความดีไว้น้อย แต่ทำความชั่วไว้มาก คือ ยังด้อยในด้าน
พัฒนาจิตใจของตนอยู่ เขาย่อมไปเกิดในที่มีความทุกข์ตามยถากรรมของตน"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น